hücrelerim ölüm kuşanırken acı çekiyorum ben, her zaman gereklimi illa birilerine güzel görünmek. her zaman gereklimidir onların istediği gibi biri olmak.. peki ya benim istediklerim,düşündüklerim,tutkularım,arzularım... bunlar çok mu gereksiz hep onların benlikleri tatmin olsun diye onların tatminliği içinmidir benim varlığım...yine akşam ve yine ansızın hücrelerim ölümün pençesindeymişçesine acı çekmekteyim.. acı çekiyorum yoksul bir bedenin içindeki benliğimle uzak düştüğüm düşlerimle.. acı çekiyorum çirkinliğime olan nefretimle..ve en çokta ben acıyı sevdiklerimin yanımdayken aslında hiç yanımda olmadıklarını hissettiğimde çekmekteyim... bazen bir şarkıda,bazen bir sinema filminin en umursanmaz sahnesinde,bazen bir sokak hayvanının o aç,kırgın,kızgın,direngen hallerini gördüğümde çektiğim derin acılarda ölüm kuşanmakta hücrelerim...acı çekiyorum çok sevdiğim hatta bazen çok sevdiklerimden bile çok sevdiğim BEŞİKTAŞın yok olacağını bilerek yaşamak ise ölümdende beter acı çektirmekte hücrelerime.. hatta kahretmekte sanki çaresi hala bulunamamış bir hastalığın tek taşıyıcısıymışım gibi çekmekteyim acıyı ölüm kuşanırken düşüncelerim.... zaten hep dile getirdiğim şey değilmi,ben bazen apansızca,bazende saniye saniye ölmekteyim... ama en niyahetinde ben hep ölümler kuşanıyorum sözcüklerimde,gülüşlerimde,ağlayışlarımda bu aralarsa fazlası ile ulan yaşarken ölüyorya beni yaşatacak tüm benliğim...yokmudur bilemedim çözümü.. kurtuluşmudur yiten herşeyin ardından hala anmak... kurtuluşmudur inadına inadına yok olmaya yüz tutan herşeyin ardından direnmeye... ben bulamadım.. bulamıyacağımda...bilmedim bilemiyeceğimde...
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder