İçsel bir dırdırım

ağlamak acizlikse evet ben acizim... yüreğim salkım saçak yağmurların pişkinliklerine gebeyken ağlamamın acizliğinin hesabınımı soruyorsunuz bana...! bak ağlıyorum feryat figan hem yüreğim hem gözlerim... dünyanın tüm pisliği sanki bedenimde toplanmış, sanki her günahın baş meleği ben olmuşum... kırık düşlerle yaşama tutunmak hata hangi hayat,pardon ama bana neyi soruyorsunuz? kanbağımın olduğu insanların zerre alakası yokken şu ölümlü bedenle kimin ne sormaya hakkı var bende... bende herkes gibi acıları mutsuzlukları en uç noktasına kadar yaşadım yaşıyorum.. yaşadıklarıma nokta değil sadece virgül koymaktayım... şuan klawyeden dökülen her harf kafamın taşşak gibi oluşundan olmalı... belkide içtiğim alkolün etkisi.... belkide çevremdekilerin beni yaralamasından.. bilmemki neden niçin ne sebeple varım boktan dünyanın boktan yaşantısında... hangi amaç var olmamı isterki... bir mum kadar bile geceyi aydınlatamıyorsa gözlerim ne için var benliğim... tanrıya isyan etmelimiyim yoksa yarattığı insancıklaramı? ama kader denileni insan var etmediğine göre... ooooff kafam taşşak gibi gözlerim ise taşmış bir dere yatağı gibi... susuyorum... ufak çığlıklarım duyulurken çevremde enn büyük isyan çığlığım gömülüyor kalp kapakçıklarımda... herkes kendi yaşadıklarının içinde bencilleşirken ben onlara derman olmak için çırpınmaktayım ama kendi kederlerimde kendi başıma kendi uçurumlarımdan düşmekteyim... eller görsemde seraptan öteye geçmez olmuş.. yürekli bir delikanlının pamuk prenses hikayesi gibi benide uyandırmasını istesemde öperek yok nafile. BEN BU ARALAR HER SANİYE ÖLÜYORUM YAŞADIĞIMI SANDIKÇA...OYSA HEP KENDİ YARATTIĞIM UÇURUMLARDAN ATLIYORUM KENDİMCE...!!!! işte böyle boktan birşey...hayata dair herşeylerden birazcık yaşanmışlıkların vede yaşanacakların içinde debelenip ardından yorgun düşen bedenimizle toprak ananın rahmine yol alacağız.. anadan doğma ..üryan..